Wat Pa Phu Kon ตั้งในอุทยานแห่งชาติ ทางตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ซึ่งเป็นพรมแดนของ 3 จังหวัดสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เกิดขึ้นจากความศรัทธาของชาวพุทธที่ห่วงใยคุณประโยชน์อันทรงคุณค่าของทรัพยากรธรรมชาติ ป่าไม้ แหล่งน้ำ แม่น้ำ ฯลฯ ที่ใกล้สูญพันธุ์ ตลอดจนเดินตามเส้นทาง รัชกาลที่ 9 ทรงสงวนทรัพยากรธรรมชาติเหล่านั้นไว้เป็นมรดกให้คนรุ่นหลัง นอกจากนี้ สถานที่ทางศาสนาแห่งนี้ยังเหมาะสำหรับผู้แสวงบุญที่เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมอีกด้วย
Wat Pa Phu Kon วัดป่าภูก้อน
ในปี พ.ศ. 2527 พระอาจารย์ฟานอาจรโย หนึ่งในนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงด้านวิปัสสนาวิปัสสนาได้มอบหมายให้สาวกไปแสวงบุญทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยประมาณ 10 วัน ดังนั้น คุณปิยะวรรณ และ คุณโอฬาร วีรวรรณ พร้อมคณะได้ไปแสวงบุญในพื้นที่จังหวัดสกลนครและจังหวัดอุดรธานี ณ ที่นั้น ได้ไปเยี่ยมเยียนวัดป่าไม้บ้านนาคำน้อย อุดรธานี และซาบซึ้งในความประพฤติดีของพระอาจารย์อินทไวย์สันตุสโกภิกษุผู้อาศัยในวัดนั้นมาก จึงอาสาสนับสนุนวัดเพื่อขออนุญาตใช้ที่ดินในเขตสงวนอุทยานแห่งชาติ ตั้งวัดป่านาคำน้อย
หลังจากนั้นพระอาจารย์อินทวายได้นำคณะสำรวจป่าภูก้อนซึ่งอยู่ในขั้นตอนสัมปทานโรงเลื่อยในขณะนั้น สามัคคีธรรมจึงตัดสินใจสร้างวัด โดยได้เชิญอาจารย์ชาลี ธีราธัมโม เป็นหัวหน้ากลุ่ม พร้อมขั้นตอนการขออนุญาตจากกรมป่าไม้เพื่อใช้ที่ดินในอุทยานแห่งชาตินายูง-น้ำโสม เพื่อสร้างวัดขึ้นประมาณ 15 ไร่ และได้ ได้รับอนุญาตเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2530 จากนั้นเมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน 2530 กระทรวงศึกษาธิการกล่าวถึง วัดป่าภูก้อน เพื่อเป็นวัดป่าไม้พุทธ
ทางวัดได้พระราชทานพระราชทานที่ดินให้วัดแห่งหนึ่งโดยประกาศพระราชกฤษฎีกาเมื่อวันที่ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2532 จากนั้นคณะผู้จัดตั้งได้จัดพิธีฝัง “ลูกนิมิต” หินกลมบนพื้นเพื่อทำเครื่องหมายขอบเขตอันศักดิ์สิทธิ์ของ วัดซึ่งมีจุฬานพ สนิทวงศ์ ณ อยุธยา อธิบดีกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ในขณะนั้น เป็นประธาน ณ วัด เมื่อวันที่ 13-14 มกราคม พ.ศ. 2533 พร้อมทั้งได้จัดตั้ง ‘มูลนิธิปิยะธรรม’ เพื่ออำนวยความสะดวกและสนับสนุนกิจกรรมต่างๆ ของวัดและชุมชน
นอกจากนี้ วัดนี้เคยเป็นสถานที่บำเพ็ญตบะของพระภิกษุใหม่จากโรงเรียนนายร้อยทั้ง 4 แห่ง ที่เข้าเป็นพระภิกษุโดยสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช ณ วัดบวรนิเวศวิหาร จากนั้นให้พระภิกษุใหม่ไปปฏิบัติที่วัด ป่าภูก้อน ปี 2537 ติดต่อกัน 5 ปี
บทความโดย : จีคลับ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
