Yaowarat Night Market

Yaowarat Night Market ตลาดเยาวราช เยาวราชตั้งอยู่บนถนนเยาวราชที่ทอดยาวในกรุงเทพฯ และเป็นที่รู้จักจากร้านค้า (ร้านขายทองคำ) และร้านขายยาจีน ถนนเยาวราชมีถนน/ซอยแคบๆ ที่พลุกพล่านไปด้วยแผงขายอาหาร ร้านอาหาร และแผงขายของในตลาด

Yaowarat Night Market ตลาดเยาวราช เยาวราชตั้งอยู่บนถนนเยาวราชที่ทอดยาวในกรุงเทพฯ และเป็นที่รู้จักจากร้านค้า (ร้านขายทองคำ)

Hoop Khao Wong Reservoir

Yaowarat Night Market ตลาดเยาวราช

มีของกินอร่อยๆ มากมายในตอนกลางคืนในกรุงเทพฯ แต่โดยทั่วไปแล้วรถเข็นส่วนใหญ่จปิดประมาณ 23:00 น. หรือมากกว่านั้น โดยที่คนดึกดื่นจะเปิดจนถึง 12:30 น. หรือ 01:00 น. ไม่เช่นนั้นในไชน่าทาวน์ซึ่งตัดกับถนนเยาวราชซึ่งผู้ขายยังคงดำเนินต่อไปจนถึง 02:00 น. หรือหลังจากนั้น (บางจุดไม่เคยปิด ขาย 24 ชม)

เยาวราชของกรุงเทพฯ  หรือที่เรียกว่า  เยาวราชเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมอย่างมากมากที่สุดในหมู่นักท่องเที่ยว สาเหตุหลักประการหนึ่งของความนิยมคืออาหารแต่ละชนิด เยาวราชต็มไปด้วยแผงขายของในตลาดและร้านอาหารริมถนนเป็นสวรรค์ที่แท้จริงสำหรับผู้ที่ชื่นชอบอาหารจีนหรือเพียงแค่ต้องการเริ่มต้นการผจญภัยด้านอาหาร

เยาวราชไม่ใช่แค่อาหารจีนเท่านั้น มีประวัติศาสตร์อันยาวนานในการเป็นแหล่งรวมของผู้อพยพรายใหญ่ล่าสุดของประเทศไทย นั่นคือชาวจีนตอนใต้ กลุ่มผู้อพยพนี้นำกระทะ เครื่องปรุงรสใหม่ และเทคนิคการทำอาหาร เช่น ผัดร้อนๆ ร้อนๆ ติดตัวมาด้วย ผสมผสานกับผลผลิตไทยที่อุดมสมบูรณ์ น้ำปลา น้ำพริกปลา/กุ้ง และมะขามเปรี้ยว อาหารประเภทใหม่ก็ระเบิดขึ้น รวมทั้งผัดไทยที่แพร่หลายและเมนูก๋วยเตี๋ยวอื่นๆ

เยาวราชกลายเป็นแหล่งรวมของกินในเาลากลางคืน โดยมีร้านอาหารมากมายหลั่งไหลมาสู่ถนน ส่วนใหญ่เปิดเฉพาะตอนกลางคืนและให้บริการอาหารชั้นเยี่ยม โดยเน้นที่อาหารทะเลเป็นหลัก ร้านอาหารยิ่งคึกคัก ยิ่งดี เแสงนีออนที่สว่างไสว โคมจีนสีแดง และฝูงชนจำนวนมากที่มาที่นี่เพื่อกิน ดื่ม

และเดินเตร่ทำให้เยาวราชมีชีวิตชีวามากถึงแม้จะคึกคักตลอดเวลา แต่บรรยากาศในตอนกลางคืนกลับแตกต่างจากตลาดที่คึกคักในตอนกลางวันอย่างมาก เยาวราชเต็มไปด้วยสมบัติเล็กๆ น้อยๆ นับร้อยสำหรับนักสำรวจและช่างภาพ สถานที่ที่ไม่ได้อยู่ในรายท่องเที่ยว ตรอกแคบๆ ที่จะพาคุณตรงกลับกรุงเทพฯ เหมือนเมื่อ 40 หรือ 50 ปีที่แล้ว 

สนับสนุนโดย : สล็อตออนไลน์

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *